RECENZIJA FILMA - (A) Torzija

(A) Torzija


(A) Torzija je kratkometražni igrani film. Ova ratna drama, koju je režirao srpski reditelj Stefan Arsenijević, datira iz 2003. godine. Sniman je u slovenačkoj produkciji i po scenariju bosanskog pisca Abdulaha Sidrana, scenariste kultnih filmova "Sećaš li se Dolly Bell?" i "Otac na službenom putu". Nagrađen je "Zlatnim medvedom" na Berlinskom festivalu, a bio je nominovan i za Oskara.

Film verno dočarava težak položaj naroda u ratnim okolnostima, stavljajući u prvi plan oskudicu, strah, nemoć, pomirenje, ali neosporno i snagu i volju istog za životom.
Radnja filma smeštena je u ratom zahvaćeno Sarajevo i prati Sarajevski hor koji čeka na prolazak kroz obližnji tunel, kada susret sa jednom kravom njihovo nastojanje dovede u pitanje.

(A) Torzija, kao sveopšti postupak, ima za cilj ispravljanje nečeg iskrivljenog, odnosno uvrnutog. U skladu sa tim, i reditelj ovog filma pokušava da ispravi svest, zakržljalu empatiju i čovečnost svojih likova, budući da su sve navedeno izgubili upravo zbog činjenice da su već uveliko bili nadvijeni strahotama ratne situacije koja, u dodiru sa osnovnim ljudskim, odnosno biološkim mehanizmima, primorava ljude da se fokusiraju na puko preživljavanje. Rezultat pomenutog se ogleda i u ponašanju naroda koji se, kao po default-u, vodi onom starom narodnom izrekom "u se, i u svoje kljuse", iako je upravo to ono što nazaduje napredak u takvim drastičnim trenucima ljudske istorije, na šta upravo ukazuje i sam reditelj izborom takvog narativa. Torzija, kao direktan motiv, pojavljuje se u filmu u trenutku kada je potrebno okrenuti kravu kako bi na svet donela potomče. Motivom teleta, reditelj jasno aludira na neophodnost promene društva iz korena i poziva na preporod.

Davor Janjić tumači jednu od glavnih uloga, doktora veterine, i maestralno prikazuje osećaj krivice i onu burnu i budnu želju za ukazivanjem pomoći. Sa druge strane, Admir Glamočak igra ulogu vlasnika krave i poziva na empatiju svojim vernim dočaravanjem tog osećaja beznađa i nemoći.
Abdula Sidran, bosanski scenarista, obavio je izvanredan posao napisavši scenario sa ekstremno prirodnim replikama, omogućivši time kompletan doživljaj i mogućnost poistovećivanja gledajuće publike sa datom okolnošću.

Muzika je takoreći čistovokalna i javlja se u najstresnijim, najunosnijim i, na kraju krajeva, najemotivnijim i najiskrenijim trenucima u filmu. Ona ovde ima moć i uslovnog povezivanja ljudi, te upravo to i čini, kako na filmskom platnu, tako i van njega. Upotpunjuje celu sliku i pruža povratak u onu staru, nekadašnju, izgubljenu dimenziju u kojoj su ljudi uz ljude, i nudi privremeni beg od surove današnjice koja je takva kakva jeste upravo usled kojekakvih uvijanja i uvrtanja.


Za sajt Teatra Ulica, Nikoleta Kuburović.